Halloween and Ryan

By Himal_Paari

"Why do you guys celebrate Halloween?" I asked this question to Ryan while he was driving his car and I was at the passenger seat right next to him. He looked at my face for a second and started looking at the road while he was driving. Halloween.........let me think why do we celebrate it........he mumbled for a while trying to remember as if he knew the answer and then replied back to me, I seriously do not know why we celebrate Halloween. It was Thursday before last Thursday that I asked this question to him while I was taking ride with him after work to take a Solid Works class. He is a very fun guy who likes to talk. He was saying me that he and his girlfriend were preparing costume to wear on the night of Halloween to participate in dance competitions organized by local bars at Rice Lake.

This question suddenly came out of my mouth as if I wanted to know how much a typical American guy knows about the reason behind celebrating his festival.

It was last Thursday when I was again taking ride with him after work for the class. He said me, "I asked to a group of people in lunch-room today the question you asked me". "What question?" I turned towards him with a little surprise. "The question about Halloween, and you know what, nobody knew why we celebrate Halloween." I saw a big smile on his face as if he has just conquered an Everest and he was saying me, "see, I am not the only guy who does not know it."

"Me and my girlfriend won the Halloween costume contest last Friday in the bar", Ryan shouted from his cubicle this morning. I looked towards his cubicle with big smile on my face with an exclamatory remarks, ........"r..e..a..l..l..y?" Yes! he nodded his head with a pride in his face. Jack peeked from his cubicle with his usual laughing style and asked Ryan, "Did ....you...? What did you win?" We won sixty-bucks and finished it within ten minutes buying drink for ourselves and for friends, Ryan replied. I remember that Ryan was telling me that he won the costume-contest last year too. Congratulations Ryan, you won it this year too. Even though you do not know the reason behind celebrating the Halloween, you are following your tradition. Congratulations Ryan for following your tradition and for winning the contest!!

क्रान्तिक्षेत्र नेपाल

शेखर ढुङ्गेल
कोतपर्व, भण्डारखाल पर्व मकैपर्व, पर्वैपर्व अर्थात् क्रान्ति नै क्रान्ति र रगतको छिट्टैछिट्टाले पोतिएको नेपालको इतिहासमा अझै क्रान्तिको त्रासदीपूर्ण आवाजको गन्ध आइरहेको छ । कुनै बेला तत्कालीन राजा वीरेन्द्रले शान्तिक्षेत्र नेपालको प्रस्तावको जामा पहिर्‍याउन  खोज्दा ‘निरंकुशता भित्रको मुर्दा-शान्ति’ भनी व्याख्या गर्दै नेपाली कांग्रेसले भारतलाई सो प्रस्ताब अस्वीकार गर्न अनुरोध गर्‍यो, बहुदलीय व्यवस्थापश्चात् सो प्रस्ताब रद्धीको टोकरीमा फ्याँकिदियो ।

क्रान्तिकारी संस्कार भएको राजनीतिक संस्कार नभएको नेपाली कांग्रेसको नेतृत्वको कारण माओवादीलाई चोख्याएर सत्तामा मात्र पुर्‍याएन  शान्ति तथा पुनर्निर्माण नामको मन्त्रालय नै स्थापना गर्‍यो । जुन आफैंमा उपबुजु्रक र खोक्रो अभिनय थियो । यस मन्त्रालयको स्थापनाले नै नेपाल क्रान्ति र ध्वस्ततातिर गैराखेको देश हो भन्ने प्रमाणित गर्दछ ।

केही महिना अगिसम्म मात्र माओवादीलाई डोर्‍याएर  सत्तामा पुर्याएँ भनी स्याबासी लिने कांग्रेसका नेता स्वयं अर्को नयाँ क्रान्ति भन्न थालेका छन् । आफूलाई क्रान्ति-पुरुष भनाउन चाहनेहरु फेरि जुर्मुराउन थालेका छन् के क्रान्तिपछि क्रान्ति अनि फेरि क्रन्ति नै हामी नेपालीको नियति हो?

गणतन्त्र संविधानसभापछि सबै समस्याहरु ठीक हुन्छन् भनेर नथाक्ने गिरिजाप्रसाद कोइरालाहरुमा फेरि नयाँ क्रान्तिको आवश्यकता किन पर्‍यो आफूबाहेक अरुलाई सत्तामा देख्न नसक्ने नेपाली कांग्रेस प्रवृत्ति नेपालको लागि अभिशाप सावित भयो । शान्ति नेपालको लागि खोक्रो आडम्बर र सत्तामा पुग्ने झुठो खेती मात्रै सावित भयो । अमुक व्यक्ति वा दल सत्तामा हुँदा शान्ति-सुव्यवस्था देख्ने र सत्ताबाहिर पुग्ने वित्तिकै जताततै भुईंचालो आएको देख्ने प्रवृत्ति कतिको घातक हुँदोरहेछ भन्ने कुरो नेपालको संसदीय व्यवस्था दुई-दुई पटक असफल भएबाट स्पष्ट भएको छ । नेपालमा क्रान्ति होइन प्रवृत्तिमा परिवर्तन हुनु जरुरी छ । क्रान्ति नै क्रान्तिको बिगुल फुक्ने अनौठो रोगले दलका नेतालाई गाँजेको देखिन्छ । हो व्यक्ति स्वतन्त्रता मानवाधिकार प्रजातन्त्र वाक् एवं प्रकाशन स्वतन्त्रताको लागि लड्नु पर्दछ । २००७, २०३६ ,२०४६, २०५२ माओवादी जनयुद्ध प्रारम्भ २०६२, २०६३ लगभग ६० कै इतिहास बनिसक्यो क्रान्ति नै क्रान्तिको । बेलायत फ्रान्स जर्मनी रुस चीन र भारतमा पनि क्रान्ति भए देशले एउटा निश्चित राजनीतिक बाटो लियो र आर्थिक विकासतर्फ लम्किएर सफलताको शिखरमा पुगे । तर नेपाल सधैं अस्थिरताको दलदलमा फस्यो ।

नेपालका दल र तिनका नेता यस्ता असहिष्णु असमझदार अविवेकी देखिए कि ती सबै सधैं आफूलाई घट्ट र जनतालाई गहुँ सम्झी पिसिनै राखेका छन् त्यसैमा गौरब गरिराखेका छन् । इमान्दारिता र नैतिकता लाग्दछ तिनका दुष्मन हुन् त्यसैले त्यो दुई कुरा हाम्रा नेताहरु आत्मसात् गर्नै सक्तैनन् । यदि आत्मसात् गर्दा हुन् त न २०१७ न २०५२ न त २०५९ को घटना जन्मिन्थ्यो । लाग्छ जनता नेताका दास हुन् नेता जे गर्दछन् त्यो अकाट्य हुनुपर्दछ भन्ने जङ्गे प्रवृत्ति आफूलाई क्रान्तिकारी भन्न रुचाउने सबै पार्टीमा कायम देखिन्छ । प्रत्येक क्रान्तिपछि बनेको सरकार घमण्ड र अदूरदर्शिता नातावाद कृपावादको भुमरीमा फसेका छन् । उनीहरुले आफ्नो चिन्तन असफल भएको सत्यतालाई स्वीकारी परिमार्जित हुने सोच र व्यबहार लागु गर्न सकेनन् । २०४८ सालपछि बनेको नेपाली कांग्रेसको सरकार व्यक्तिको हठ र महत्वाकांक्षाको कारण जनताको बलिदानी आन्दोलनको अवमूल्यन गर्न पुग्यो राजनीतिक अस्थिरताको बिउ रोपियो । फलस्वरुप माओवादी जनयुद्ध विविध रणनीति पार गर्दै स्वयं कांग्रेसको अस्तित्वमाथि चुनौती बनेर उभिएको अवस्था छ । देशको राजनीतिक भविष्य आस्वस्त बन्नुको साटो झनै सशंकित बन्दै गएको छ । क्षेत्रीयता जातीयता संघीयताको लडाईं संविधान निर्माणजस्तो संवेदनशील अवस्था अनि देश र दलहरुको दिशाहीनताजस्तो खतरनाक परिस्थितिले कुनै न कुनै प्रकारको नयाँ राजनीतिक ध्रुवीकरण एवं क्रान्तिलाई नकार्न नसक्ने देखिन्छ । अबको क्रान्ति मौजुदा असफल दल र नेतृत्वको सामथ्र्यले नभ्याउने पनि निश्चित छ । दशैं-तिहारपछि सुरु भएको राजनीतिक घटनाक्रम र दलहरुको ध्रुवीकरणले नयाँ राजनीतिक शक्तिको जन्म हुने सम्भावना देखिएको छ । तत्कालीन सातदलको एकता र सहमतिको विकल्प नभएको अवस्थामा आआफ्नै तर्क र कुतर्कले दलीय एकता तोडिइसकिएको छ । आन्दोलनको मर्मलाई एकपटक फेरि अबमूल्यन गरिएको छ । नेपाललाई कहिले सुनको टुक्रा त कहिले सिङ्गापुर कहिले स्वीजरल्याण्ड त कहिले के बनाउने भन्ने सपना बाँडी क्रान्ति गर्ने मानसिकता जनता पिस्ने अनि सत्तामा पुग्ने वित्तिकै परिवार र दलीय स्वार्थको संकीर्णताभन्दा माथि उठ्न नसक्ने नेपाली राजनीतिक नेतृत्वको कारण देश असफलतातिर भासिदै गएको छ ।

जनताको महान क्रान्तिको नाममा माओवादीले चाहेको र उसको मागमा सहमति जनाई सबै दल गणतन्त्रात्मक संविधान बनाउने भनी भत्ता बुझ्दै संविधानसभा भवन धाइराखेको अवस्थामा फेरि नयाँ क्रान्तिको उद्घोष भएको छ । यो सरकारको पतनसँगै झनै खतरनाक अस्तव्यस्तता देशले व्यहोर्नु पर्ने संकेत देखिएका छन् । माओवादी सत्ताच्युत भै झलनाथ वा गिरिजाले अवस्थामा सुधार एवं सुशासन दिनसक्ने अवस्था पनि छैन । तत्कालको क्रान्तिले एउटा डरलाग्दो चक्रब्युहमा देश फस्ने छ संविधान बन्ने छैन अनि फेरि आजसम्मको सबै क्रान्ति मूल्यहीन बन्न पुग्नेछ । क्रान्तिमात्र बिकल्प होइन । सहमति समझदारी सहयात्रा दूरदर्शिता एवं सद्भाव स्याथी विकल्प हुनसक्छ । प्रतिपक्षमा बसेर कति पिस्ने नेपाली जनतालाई सत्तापक्ष र प्रतिपक्ष दुबैले सुझबुझ एवं सहमतिको यात्रा तय गर्नु आजको अनिवार्यता हो ।

सधै उकाली चड्छु

दिलिप योन्जन
झर्न माया पाउछु भन्दा
एक्लो हुन पुगे।
सबको माया पाउछु भन्दा
एक्लो हुन पुगे।

आफ्नै माया पराई भयो
कस्लाई भनु मैले
सधै साथ पाउछु भन्दा
एक्लो भए ऐले।

कस्लाई साथ मागु मैले
सबै उस्तै लाग्छ
जती हाँस्नु खोज्दा पनि
आफ्नै आँसु बग्छ।

बाँचु मरु दोधारमा परे
आफ्नैले लाउदा दोष
बिर्सु भनि नसा पिउदा
लाग्यो आफैलाई दसा।

हासु भन्दा रुनु पर्ने
कस्तो दैब लाग्यो
सबको माँझ हासो भए
कस्को आँखा लाग्यो।

जोरी पारी हाँस्दा खेल्दा
आफुलाई हुन्छ पिडा
सम्झि ल्याउदा अतित्का पल
हुन्छ मुटु चिरा।

जति चोट दिए पनि
लाग्छ उस्कै माया
जाहा बसे नि निस्ठुरीको
जस्तै लाग्छ छाया।

बिलाई जाने याद भए
बाच्थे हासी खुसी
बैगुनिलाइ सुख सान्ति मिलोस
गए पनि भुली।
Austin, USA

बन्दुकको नालबाट निस्कने किताब !

ओशामा बिन लादेन केवल बन्दुक चलाउन मात्रै जान्छन भन्ने तपाईलाई लाग्छ भने छिट्टै त्यो गलत सिद्ध हुँदैछ । हो, त्यहि ओशामा बिन लादेन, जो १० मार्च १९५७मा रियादमा जन्मेका थिए अनी जसले सन १९७९ मा सिभिल ईन्जिनियरिङको पढाई सकेका थिए र हाल अमेरिका द्वारा संसारकै सबैभन्दा खतरनाक आतंककारी घोषित भएका छन।

समाचारका अनुसार उनी आजकल किताब लेख्‍नमा व्यस्त छन । पहिले अरेबियन भाषामा लेखिने सो किताबको छिट्टै अंग्रेजी अनुवाद पनि निकालीने भएकोले हाल उनी एकजना मध्य पूर्विय युवकको सहयोगमा सो किताब पुरा गर्न लागेको खबर आएको छ ।

किताबको प्रकाशन पुर्व नै सो किताबका बारेमा चर्चा परिचर्चा सुरु भैसकेकोले यो किताब 'बेस्ट सेलर' भएमा कुनै अनौठो नमाने हुने अनुमान गरीएको छ ।

जसले जे सुकै भने पनि उनले किताब लेख्‍न थालेको खबर आएपछि उनका समर्थक मात्रै हैन उनका कट्टर बिरोधिहरु पनि सो किताबको अप्रतक्ष प्रतिक्षामा बस्न थालेका छन । मुख्य त सो किताबले ९-११ को अकल्पनिय आक्रमण, विश्‍वमा चलेको तेलको राजनीति र सबै देशमा बढ्दो अमेरिकि प्रभावको बारेमा पनि लादेनको प्रतक्ष र सनसनिखेज खुलासा गर्न सक्ने सम्भावना रहेकोले सो किताब हातै हात बिक्न सक्ने पनि अनुमान हुन थालेको छ ।

पाकिस्तानका केहि पत्र-पत्रीकाका अनुशार अल-कायदाको बिरोधमा आएका 'भ्रामक समाचारको' खण्डन गर्नु र आफ्नो किताबबाट आफ्नो बिचारको समर्थन खोज्नु नै सो किताबको मुल ध्येय रहने छ ।

अल-कायदाको संजाल विश्‍वका करिव पचास देशमा रहेको अनुमान गरीएको छ र यो संजालले आफ्ना समर्थक अन्य स-साना गुटहरुलाई पैसा, भौतिक अनी प्रबन्धनको सहयोग जुटाँउदै आएको छ । यदि अल-कायदाका प्रमुख मानिने लादेनको यो किताब साँच्चै 'बेस्ट सेलर' बन्यो भने सो बाट उठेको रकम फेरी यिनै संगठनका ध्वंसात्मक गतिबिधिमै जाने पनि करिव करिव तय नै छ । तर जे भए पनि किताब नै नपढिकन त्यसको बिरोध गर्ने पक्षमा भने म पनि छैन ।

(स्रोत: ईण्टरनेट र विभीन्न पत्र-पत्रीका)

नया नेपाल: जता बामदेव, उतै स्वाहा:

माओवादी छापामारहरूलाई राष्ट्रिय सेनामा समायोजन गर्न भनी धेरै माथापच्ची गरेपछि हिजो मात्र क्याबिनेटले एउटा विशेष समिति बनायो । तर , यसको गठनले समायोजनलाई समाधान तिर लाने कुरा भन्दा , कसरी माओवादीको अनुकूलताका लागि समिति बनाउने भन्ने कुरालाई बढी महत्व दिएको देखिन्छ । यसका कारणहरू निम्न छन्:

(१) कांग्रेस, एमालेको झलनाथ-बामदेव बाहेकको हिजो सम्मको संस्थापन पक्ष र अधिकांश अन्य दलहरूको मत थियो , समायोजन समितिको नेतृत्व माओवादीलाई दिइनु हुन्न । तर माओवादीले यो कुरालई माने झेँ गरी अरूलाई थाङ्नामा सुताउने चलाखी देखायो । माओवादीले नेतृत्व एमालेलाई दिए झैँ गरी , एमालेबाट सरकारका गृहमन्त्री रहेका बामदेवलाई यसको संयोजक तोकेर आफ्नै पक्षमा भरोसा लाग्दा खेलाडीको चयन गरेको छ । यसो गर्दा माओवादी नेतृत्वले एमालेका झलनाथ र बामदेव सम्मलाई विश्वासमा लिएको देखिन्छ भने यो कुराको बारेमा अन्यहरू नदारद नै रेहको पाइन्छ । यो कुराको छनक एमाले नेता के पी ओलीले आँफ्नो पार्टीलाई विशेष समिति मान्य नभएको बताएर सार्वजनिक पनि गरिसकेका छन् । वास्तवमा बामदेव गौतम स्वयं अत्यन्त ढुलमुले र अवसरवादी खालका छन् ।

कुनै समय संसदवादीहरूलाई बोकाको टाउको राखेर कुकुरको मासु बेच्नेहरू भन्ने बामदेव संसदवादी र सामन्तवादीहरूलाई एउटै खाल्डोमा पुर्नु पर्ने क्रान्तिकारी कुरा गर्थे भने अर्को पटक माओवादीलाई निमिट्यान्न पार्न सेनालई पूर्ण अधिकार दिँदै आतंककारी बिरोधी कडा कानूनको अपरिहार्यता देख्थे । आक्रोस र झोँक चलेका बेला पार्टी नै फुटालेर हिँड्ने नेता बामदेवले जब एमाले फुटालेर माले बनाए अनि केही समय पछि फेरि एमालेमा फर्के त्यतिबेला सम्म अधिकांस उनका अनुयायी माओवादीमा बिलीन भैसकेका थिए । जब, संविधानसभाको चुनावको चर्चा उत्कर्षमा थियो , बामदेवको माओवादीमा प्रवेश हुने हल्ला पनि उच्च थियो । तर उनी माओवादीमा पसेनन् बरू माओवादीकी एउटी सामान्य महिला प्रतिस्पर्धीसंग नराम्रो रूपमा पराजित हुन पुगे । तर यो पराजयले उनलाई त्यो कुरा दियो , जुन उनले जितेका भए पनि प्राप्त गर्न सक्दैनथे । उनी मन्त्रीमण्डलमा प्रधानमन्त्री पछिका दोस्रो नेता बन्न पुगे । उनी कति प्रभावशाली छन् भने स्वयं माओवादी नेता प्रम प्रचण्ड समेत मुलुकका विषयमा बाबुराममा भन्दा बामदेवमा भर पर्ने गरेका छन् रे ! अघिल्लो अंकको नेपाल साप्ताहिकले लेखेको छ प्रचण्डका भित्रियाको रूपमा बामदेवले नै मुलुक चलाउने काम गरिरहेका छन् भन्ने कुरा लेखिदिएको छ । यता बामदेव भने , एमालेमा आफ्नो स्थिति कमजोड रहेको बुझेका कारण पनि तलबितल परेमा माओवादीमा जम्प लगाउन तम्तयार नै छन् , यस्तोमा सेना समायोजनको नेतृत्व गरेर प्रचण्डलाई गुन लगाउन सकेमा बामदेवको स्थिति माओवादीमा पनि दह्रो हुनेछ भन्ने कुरामा द्विविधा पनि रहेन ।

(२) गठित विशेष समितिमा माओवादीका दुईजना मन्त्री हुनेछन् अनि स्वभाव, व्यवहार र सदासयताले माओवादीको पक्षमा देखिने गरेका बामदेव यसको संयोजक छन् । बाँकि २ वटा कोटा क्रमश: फोरम र कांग्रेसका लागि छुट्याइएको छ । अब यस्तो समितिमा बहुमत वा सर्वसम्मत कुन खालको निर्णयले काम गर्ने होला प्रष्ट भैसकेको छैन । यदी सर्वसम्मतिको खोजी हुने हो भने त, ढिलो भए पनि निचोड केही अर्थमा राम्रो हुन सक्ला यदि त्यसो भएन र बहुमतीय शैलिमा अघि बढ्यो भने त , जता बामदेव उतै स्वाहा: हुने परिबन्द पक्का छ । जसले जे भनोस् , यही समिति कायम रहने हो भने सेना समायोजनको कुंजी बामदेवको हातमा परेको भने साँचो हो ।

(३) अब बाँकि हेर्न लायक कुरा एउटै छ , यति बिघ्न प्रभावशाली बन्न पुग्नु भएका बामदेव गौतमले कस्तो जिम्मेवारी निभाउनु होला ! माओवादी नेतृत्वको सरकार गठन भएपछि , केवल बामदेव चर्चामा हुनुहुन्छ । किनभने वहाँले नाङ्गा नाच देखाउने नाइटबारहरूलाई कोदाली प्रहार गर्दिनुभो अनि फुटपाथे पसलवालाहरूलाई पनि सामन्तवादीले झैँ उठिवास गराइदिनुभो । बामदेवमा साक्षात कामदेवमा जस्तो आभा छ र वहाँले तिर छोड्दा हिजो पनि मान्छे हायल कायल भएकै हुन् । हिजो सरकार गिराउने प्रपञ्च गर्नेहरूलाई सुरा सुन्दरीमा मोहनी लगाउने कुरादेखि बैंककको यौन पर्यटनको स्वाद चखाउने सयर गराउँदै वशिभुत पार्ने खेलो होस् वा स्थानीय निर्वाचनमा सारा बिरोधीको पत्तासाफ गर्ने स्ट्राटेजी अवलम्बनमा होस् बामदेव अब्बल हुनूहुन्छ । वहाँको नाम प्रकाश टिवडेवाल र प्रतितपत्र घोटालाका कर्ताधर्तासंग मिल्न पुग्छ भने भ्रष्टाचारी नम्बर एकको खिताबमा पनि दर्ज हुन पुग्छ ( प्रदिप नेपालजीले टुँडिखेलमा सार्वजनिक गर्नभएको सूचिबाट साभार )। वहाँको नाम राजाको प्रियपात्र बनेको कुरादेखि माओवादीको भित्रीया बनेकोसम्म कुरामा जोडिएर उच्चरित हुन आइपुग्छ । वहाँ अकर्मण्य सरकारका एक मात्र कर्मशिल उप प्रधानमन्त्री त हुँदै हो , अब वहाँ सेना समायोजन विशेष समितिको संयोजक बनेर माओवादी छापामार र माओवादीको खाँतिरदारी गर्ने बामपन्थीदेव बन्नु हुने हो कि , यो कुरामा सन्तुलनको भूमिका निभाएर समायोजनको पेचिलो विषयलाई निष्कर्षमा लैजाने नेपालदेव बन्नु हुने हो हेरौँ । हेरौँ, दुईटा लाडाकु माओवादी मन्त्रीहरू र दुईटा गैरमाओवादी सदस्यको बीचमा बामदेवको भूमिका कसरी जम्ने हो । जे होस् अहिलेलाई जता जता बामदेव उतै उतै स्वाहा: हुने छाँट भने पक्कै देखियो ।

नया नेपाल भनेको के हो त ?

बिजय श्रेष्ठ धादिङ्ग, हाल ईराक

साथ र सार्थक भन्ने शब्द पनि अचम्मको हुने रहेछ । हुनत यो सन्सारमा संसारिक प्रणी भएर जन्म लिए पछि एक र अनेकताले जेलिएको हुन्छ । त्यो अनेकताले नै यो संसारमा बिभाजनको सिमा स्थम्बको रेखाङकनको चित्र कोर्न सुरु गरेको हुन्छ । त्यसकै माध्यमले नै आफनो र अर्का भन्ने कुराको आफनत्व माया जाल बुन्ने एउटा सान्सारिक माया जालको बिजारोपण गर्दछ ।

मानिसको मनलाई फराकिलो पार्दै लैजाने तत्व हो त्यो माया जाल । त्यो जालमा कुदिएका र भरिएका अंकुसे ति गांठाहरु । जसरी ती गाठाको सहायताले गर्दा आफनो संसारमा रमाईरहेका ति माछाहरु पासोमा पर्छन त्यसरि नै आफनत्वको जालमा बाँधिएकाहरु आफना कै पछि लागेर भाग वण्डा लगाउने तर्फ अग्रसरता देखाउछन् । अनि त्यति बेला देखि सुरु हुन थाल्छ तेरो र मेरो ।

अनि ति अगि हामी समान हौ हामीमा को सानो को ठुलो हो भन्ने अहमता छैनौ भन्ने सबै अडानहरुले गन्तव्य विहिन र अर्थहिनताको गोरेटोलाई अंगाल्दछ र त्यति बेला सबैको मनमा उतार चडाबको हुरि बतासले ठुलो मोड लिन पुग्छ र सारा तपो मनहरुमा बैमनष्यताको हुरीबतास चल्न थाल्छ त्यहा असोचनिय चट्याङ पर्दछ ।

त्यो चट्याङ नै बन्न जान्छ साउनको भेल त्यसले निरन्तरता लिन थाल्दछ र आफनो स्बार्थ पुर्तिको लागीमा आफुलाई बलिदान समेत दिन चुक्दैन । त्यो अद्भुत स्वार्थ नै हाम्रो समाजको भयानक शत्रुबादको जड हो ।

यो विकाशोन्मुख शताब्दिमा आएर भए गरेका आफ्ना रिती रिवाज परम्परालाई चटक्क भुल्ने भन्दा पनि त्यसलाई अझ परिमार्जित र बिना उतार चडाब तरिकाले अप्नाउने परिपाटिलाई अंगाल्न सक्ने रिति रिवाजको सृजना गराउन पाए नयाँ कुराको आभास हुने थियो जस्तो लाग्दछ । आफुसगँ भएको कुरालाई परिमार्जित गरेर नयाँ ढंगसँग नयाँ तरिकाबाट उपभोग गर्नुलाईको नयाँ सृजना भन्ने गरिन्छ । जसरी बिकाशोन्मुख देशहरुले आफुसँग भएका वस्तुहरुलाई नयाँ सजावट नयाँ प्रबृतिबाट उपभोग गरेर अहिले विश्वमा सर्व शक्तिमान बन्न पुगेका छन् । त्यसलाई पो नयाँ र नौलो भनेर परिभाषित गरिन्छ ।

आफनो खुबि तागत र आय श्रोतलाई मध्य नजरमा राखेर कसैले कसैलाई कुनै तवरबाट शंकट नपार्ने गरि गरेको सिप सजावटलाई पो नयाँ सोच नयाँ बिचारको थालनी भनेर भनिन्छ । नयाँ बनाउने भनेर आफुसँग भएको सारा वस्तुलाई चटक्क भुलेर सारा कुरालाई परिमाजित गर्न पनि आफुसगँ प्रसस्त पुंजि हुनु पर्‍यो ।  बिना पुंजिको नयाँ सृजना हामीले सपनामा पनि कल्पना गर्न सक्दैनौ र गर्ने बानि पनि राम्रो जस्तो लाग्दैन ।

जबसम्म मानिसमा आफनो बिचारमा परिर्बतन आउदैन तब सम्म कसैले पनि केहि पनि गर्न सक्दैन । सत्ता परिबर्तन हुन्छ शासक परिवर्तन हुन्छ र वक्तित्वकला परिवर्तन हुन्छ । जबसम्म आर्थिक क्रान्तिमा परिवर्तन आउदैन त्यति बेलासम्म जो कसैले पनि नसोच्नु परिवर्तन भन्ने शब्द । त्यसैले हामीले परिवर्तन चाहने हो भने खहरे भेल भएर होईन समुन्द्रको चालमा चल्न सिक्नु पर्छ । त्यसैले परिवर्तन र नयाँ भन्ने शब्द बोल्नुमा जति सजिलो छ गराउनलाई आकाश पातालको फरक छ ।

हाम्रा देश बहाक सत्तासिन बाबु साहेबहरुले भन्दै आउनु भएका छन् नयाँ नेपाल, नयाँ मान्छे सबै कुरा नयाँ हुनु पर्छ रे तर कसरी हुने त्यहि हलो त्यहि कोदालो त्यहि उकाली ओराली त्यहि झुपडी त्यही भोटो दौरा र बिट फाटेको ढाका टोपी; खै कहाँ आयो त परिवर्तन ।

परिवर्तन त आयो नेपालमा किन भएन त तेहि नून १० रुपयाँ किलॊमा पाउथ्यो भने अहिले १५ रुपयाँ भयो । मट्टीतेल ३० मा लिटरको पाउथ्यो भने अहिले ५५ भयो । ४ जनाको परिवारलाई मासिक ५ हजारले खर्च पुग्थ्यो भने अहिले ८ हजारले पनि नपुग्ने भयो । अनि भएन त नयाँ नेपाल । जनताले खोजेको नयाँ र नौलो परिवर्तन यहि होईन त । गरिब निमुखा जनताको लागी भएको नयाँ नेपालको नयाँ परिवर्तन यहि हो । अब नयाँ भन्ने शब्द कस्तो हुन्छ त । उतार चडाबको चपेटालाई नयाँ भन्ने हो भने गरिब निमुखा नेपाली जनताले कहिले सुखको सास लिने त यो प्रश्नको जवाफ जनताले बुझने गरि दिन परयो ति हाम्रा देश बहाक हस्तीहरुले । के परिवर्तन भनेको हुने खानेलाई मात्र हो । गरिब जनताले बाच्न पाउने अधिकार छैन । त्यसैले आर्थिक क्रान्तिको परिवर्तन भयो भने मात्र यो गरिब जनताको मुहारमा परिवर्तनको सुरुवात हुने छ । त्यसैले हाम्रा ती नेताहरुले सर्वप्रथम आर्थिक क्रान्तिको ढोकालाई ढक ढक्याउन पुग्यो भने मात्रै नयाँ नेपालको कल्पना हामीले गने सक्छौ ।

समाप्त
( बिजय जि को ब्लगमा केही दिन समस्या देखिएकोले यो पोष्ट दौंतरीमा राखिएको छ। आशा छ वाहाले अरु लेखहरु लेख्दै जानुहुने छ। – दौंतरी)