सुगौली सन्धी हामीले बिर्सेका छैनौं भनीदेउ

बाघ बुढो हुंदैमा, त्यसले घांस खादैन।
नेता कांतर भए नि, जनता त्यसै झुक्दैनन्।
पार्टीले लाज पचाए, गोरखाको शान झर्दैन।
तोप र गोला तेर्साउ, खुकुरी अगाडी ति टिक्दैनन।
धूर्ताई तिमी देखाउ, साहस हाम्रो उर्लिन्छ।
ओक्टरलोनी चिहानमा, भक्ती थापा कुर्लिन्छ।

सुगौली सन्धी हामीले  बिर्सेका छैनौं भनिदेऊ
किल्ला कांगाडा हामीले बिर्सेका छैनौं भनी देउ
हामीलाइ यसै खिजाइ बेलाले केही भन्दैछ
जलेका लाख मुटुलाइ कांडाले यांहा उन्दै छ
सुनेर केही बुझ्यौ के पिरले छाती पगाली
धिकारी देला युगले दुर्बल सम्झी नेपाली

देउरालीबाट कुर्लेर पहाड पाखा थरकाउं
पिरले त्यसै बोकेका हजार मन फकाउं
छातीमै पिर मिचेर आंखामै आंशू लिपेर
मनको घाउ सुक्देन हासोले बिचै थिचेर

लडेर मर्न हामीले भूलेका छैनौं भनन
रगतका गोला मुटुमा सुकेको छैन भनन
आलै छ रगत माटोमा पलुंगा काहां बिर्सन्छौं
नेपाली गौरब उचाल्ने बलभद्र कांहा बिर्सन्छौं
सुगौली सन्धी हामीले  बिर्सेका छैनौं भनिदेऊ



 

संपूर्ण स्वास्थानी ब्रतकथा (Swasthani Brata Katha- All Section)

स्वास्थानी ब्रतकथा को अडियो स्वास्थानी पढ्ने समय भएको ले पून लिएर उपस्थीती भएका छौं।

स्वास्थानी सुन्ने समय भएकोले यो पोष्ट लिएर पून आएका छौं। अडियो फाइल केही बर्ष पहिले खराबी आएकोमा क्षमा प्रार्थी छौ।

 

 

अरु कथा क्रमैसंग अपलोड गर्ने छौं।

 

स्वस्थानी बिधी

अध्याय १


अध्याय: २

नेपालमा कती प्रदेश?

नेपालमा कती प्रदेश बनाउने? धेरै प्रदेश बनाए बिदेश जस्ती हुन्छ कि? प्रश्न माथी अर्को प्रश्न। अनि एउटा कार्टुन पनि।

रेडियोमा भारतीय र चाइनीज गीत #ठट्टा

लोकमानको लंका जल्ला कि नजल्ला ?

लोकमान सिंह कार्की निकै चर्चाको बिषय बनेका छन हिजो आज। पत्रिका देखी सामाजीक संजालमा उनकै नाम मात्र देखिन्छ। नेपालका पार्टीहरु बिच केही समय ठेलम ठेल पछि लोकमान बिरु्द माहाअभियोगको मुद्दा दर्ता भएको छ। केही समय भयो ब्लग र नेपाली खबर प्रती बेखबर भएको। तर जता पनि लोकमानकै नाम देखेपछी केही जान्न खुल्दुली लाग्यो।

करीब ३ बर्ष अगी कांग्रेस,एमाले र माओबादी मिलेर उनलाई अख्तियारको प्रमूख बनाएका रहेछन। उनलाई प्रमूख बनाउंदा उत्तर या दक्षीणलाइ सोधेकी सोधेन थाहा भएन तर हाम्रा पार्टीहरु महत्वपूर्ण निर्णय गर्दा उत्तर या दक्षीणको आशिर्बाद पाउन सधैं आतुर हुन्छन। सोध्न पनि किन नसोधुन, नेताहरुको पूछ्छर माथी ठडिने की तल, त्यसको रिमोट काठमाण्डौकै दुतावासमा हुन्छ, रिमोटका लागी भारत या चीन सम्म जानु पर्दैन।

लोकमानको खवर खोज्दै जांदा थहा भयो उनको दशा डा. गोबिन्द केसीले निम्ताएका रहेछन। डा. केसीको कथा त सबै लाइ छर्लंगै छ, उनको बयान यांहा नगरौं। तर तिनै अनसन गरिरहेन डाक्टरलाई काम नलाग्ने, खुस्केट भने पछि केसीलाई सपोर्ट गर्ने बिबेकसील नेपालीहरुले लोकमानको पाइला पछाउन थालेछन। त्यो आगोमा घिउ थप्ने काम नेपाली मिडियाले गरेका रहेछन। अन्तमा सिजनल पोलिटीक्स खेल्न खप्पिस नेपाली पार्टीहरु लोकमानलाई कारबाही गर्ने कि नगर्ने भन्नेमा बिभाजन भएका रहेछन।

लोकमानको मुद्दाको गुदी माथी भनिए जस्तै हो भने उनलाइ महाअभियोग लगाउन पार्टीहरु तातेको ठिकै हो भन्न सकिन्छ। किनकी नेपाली पार्टीहरु जनताको सेवा गरेर होइनकी सस्तो लोकप्रियता समेलेर आफ्नो काम देखाउन चाहान्छन। लोकमानमाथी मुद्दा दर्ता भइसक्यो।  आर्थिक अपचलन गर्नेको सूचीमा नेपाल पाकिस्तानसंगै आफ्रीकी देशहरुको लेबलमा छ। ट्रान्पेरेन्सी इन्टरनेशनलको लिस्ट हेर्नेहो भने त नेपाल राम हैन रावणले भरिएको भन्ने देखिन्छ।
लोकमानको बारेमा देश गज्जबले बांडिएको छ मानौं संबिधान सभा पछिको दोस्रो ठूलो कुरा लोकमान सिंह कार्की नै हुन। चोरको सांची बिरालो। गैरकानूनी काममका ठेकेदार नेपाली पार्टीहरु लोकमान माथी खनिएको देख्दा अचम्मै लाग्छ।  अपराध गरेको भए लोकमान मात्र होइन राममान,तिर्थमान,हरिमान सबैलाइ कारबाही हुनै पर्छ। होइन भने  सारा नेपाल एउटै मान्छे माथी खनिएर फेसबुक, चियापसल, कपडापसल आदीमा समय खेर फाल्नु बेकार छ।

लोकमान सिंह कार्कीको लंका जल्ला कि नजल्ला त्यो त हेर्न बांकी छ, तर मार्क जुकरबर्गको फसबुकमा त लोकमानको लंका जलेर खरानी भैसक्यो।

Green Card (पर्मानेन्ट रेजिडेन्स)

Santosh Chimeriya
फर्कदा 'लुक्स' तिल चामल भइसकेको थियो। १८ वर्ष छोटो अवधि होइन। जाँदा झोला दुई वटा थिए, फर्कदा एउटा मात्र। जाँदा सपरिवार बिदा गर्न आएका थिए। फर्कदा बिरानो झै लाग्ने शहरले नचिने झैं गरिरहेको थियो। त्यतिबेला मेरो मनोदशा दोस्रो विश्वयुद्धपछि जर्मन फौजको सिपाही मस्कोबाट बर्लिन फर्केको जस्तो थियो। संसार जित्न हिँडेको म सबैथोक हारेर आफ्नै ‘बलिर्न' फर्कदै थिएँ। जुनसुकै युद्धमा होस् जीवन हार्नेहरुले सम्मानित स्थान पाउँछन् तर जीवनमा हार्नेहरुलाई सहिदको सम्मान प्राप्त गर्ने सौभाग्य  हुँदैन। मैले त्यसदिन आफूलाई जर्मन सिपाही जस्तै अभागी अनुभव गरेँ।
हामी दुई दाजुभाइ थियौ। तर, दाइलाई मैले आउँदै छु भनेर खबर गरेको थिइनँ।।हाम्रो कुराकानी नभएको वर्षौं भइसकेको थियो। दाइको घरको मूलगेटको घण्टी बजाउनु केहीबेर अघिसम्म पनि हाम्रो अंशबण्डा नभएको तर्क अथवा इगोबाहेक उसलाई भेट्ने भावनात्मक उत्सुकता र प्रेम थिएन।
१८ वर्षको वनबासपछि पनि हाम्रो पुनर्मिलन राम र भरतको जस्तो नहुने निश्चित नै थियो। संवेदना र भावनालाई जोगाउन नसकेकोमा आफै देखेर आफै अचम्भित भएँ।
घण्टी बजाएको एकछिनमा ढोका खोल्न एउटी महिला आइन्। ढोका आधा खोलेर चियाइन्।  दाइकी श्रीमती होलिन्– भाउजू!
उनीहरुप्रति मनमा सम्मान बाँकि थिएन। त्यसैले शिष्टाचारको औपचारिकता पूरा नगरी सोधें–राम छ?
‘तपाईं को?' उनले पनि ठाडै सोधिन्।
‘भाइ', मैले आवश्यकता भन्दा एक शब्द पनि बढी बोलिनँ।
‘को भाइ?’, उनले फेरि सोधिन्।