The Pied Piper

A not so rich Nepali tourist walked into a Sydney antique shop. He noticed a very life-like bronze statue of a rat. It was so striking that he decided to buy it.He took it to the owner and said: 'How much is this bronze rat?'
The owner replied: 'It's $12 for the rat, and $100 for the story.'
The fellow gave the owner his $12 and said, 'I'll just take the rat, you can keep the story!'
As he walked off down the street, he noticed that a few real rats had crawled out of the drains and begun following him. He started to walk a little faster, but within a couple of blocks, the swarm of rats had grown to hundreds, and they were all squealing and screeching in a very menacing way.
He increased his speed and ran on towards Sydney Harbour and as he ran, he looked behind him and saw the rats now numbered in their MILLIONS, and they were running faster and faster.
By now, very concerned, he ran down to the pier and threw the bronze rat as far out into the water as he could.
Amazingly, the millions of real rats jumped into the water after it, and were all drowned.
The man walked back to relate all this to the shop owner, who said, 'Ah, you've come back for the story then?
'Hell no!' said the Nepali tourist, 'I came back to see if you've got any bronze Nepali Politician?

गौरवशाली दलको नयाँ सोच !

गौरवशाली दलका महान नेतालाई देशको स्थितिवारे प्रकाश पार्न पत्राकारले अनुरोध गरे। उनले दाहिने हातको मुठ्ठी बाटरे हावामा मुठ्ठी हल्लाउँदै भने:

“वर्गीय रूपमा राज्यको पुनःसंरचना नभएसम्म आम जनताले केही पाउँदैनन् । लामो समयदेखि राज्य र त्यसको अधिकारको उपभोगबाट वञ्चित भएका बहुसंख्यक जनताको हितको लागी हाम्रो पार्टी मात्रै लागेको छ।

वर्गीय, जातीय, क्षेत्रीय, लैंगिक उत्पीडनको अन्त्य गरी राज्यको अग्रगामी पुनःसंरचना गर्न हामीमात्रै सक्षम छौं। बाँकी सबै विदेशी दलाल, सामन्तवादका जूठो भाँडा चाटेर बस्नेहरु हुन यिनिहरुसंग केही नयाँ सोच हुँदैन। हाम्रा प्रतेक शदस्यसंग हरेक विषयमा नयाँ सोच छ।”

---

“आधुनिक शिक्षा प्रणालीको वारेमा तपाईको धारणा बताईदिनुस न” । कसैले दलकै अर्कै प्रभावशाली नेतृलाई सोधे:

नेतृले पण्डितले कठस्थ श्लोक भट्याएको पाराले भनीन् :

“वर्गीय रूपमा राज्यको पुनःसंरचना नभएसम्म आम जनताले केही पाउँदैनन् । लामो समयदेखि राज्य र त्यसको अधिकारको उपभोगबाट वञ्चित भएका बहुसंख्यक जनताको हितको लागी हाम्रो पार्टी मात्रै लागेको छ।

मायामा यो मन

आयुष चौधरी “सम्मोहन”
रझेना ५ कृष्णनगर बाँके

मायामा यो मन गलेपछि रुन्छु
बाँकी छ अझै दिन ढलेपछि रुन्छु

जुनीजुनी साथ दिन्छु भन्नेले नै
आखाँसामु आफैलाई छलेपछि रुन्छु

चोट त मलाइ लागीसक्यो हृदयमा

बोष्टन हैन प्योङयाङ जाऔँ

कतिपय क्रान्तिकारी मित्रहरू युरोप , अमेरिका, जापान र अष्ट्रेलियामा बस्छन् तर उत्तर कोरिया र क्यूवाको गीत गाउँछन् । एउटा नाम चलेको ब्लगमा साम्राज्यवादी भनिने गरेको अमेरिकाको न्यू योर्क र बोष्टनमा बसेर, नेपालमा अराजकता अव्यवस्थाका अर्को नाम बनेका माओवादीको किर्तन गाउने माओवादी भाटहरूका लेख पनि कहिले काहीँ पढ्न परेको छ । यो देख्दा अवश्य उदेक लाग्छ । यी उग्र कम्युनिष्ट व्यवस्थाका मतियारहरू किन यति धेरै आडम्बरी बनेका होलान् भनेर । यदि उनीहरूले समर्थन गरिरहेको र भजन गान गरिरहेको उत्तर कोरियन वा क्यूबाली ढाँचाको उग्र कम्युनिष्ट व्यवस्था साँचै नेपाली जनताको मुक्तिदाता विचार हो भने , ती व्यवस्थाले नै राज्य चलिरहेका मुलुकहरु संसारका सबै भन्दा अछूत र निम्न कोटिका किन बने मैले अहिलेसम्म बुझेको छैन । किन हिजोका पूर्व युरोपेली कम्युनिष्ट राष्ट्रहरूको त्यो हविगत भयो ? किन हिजोदेखि आजसम्मका सबै कम्युनिष्ट राष्ट्रहरु नरसंहार र पछौटेपनको अर्को नाम मात्र भएर इतिहास बने ? नेपालका माओवादीले अँगालेको राजनैतिक विचार र दर्शनले नेपालको कायापलट हुने भए , किन एउटा अपवाद चीनलाई छाडेर बाँकि कम्युनिष्ट संसार यति बिघ्न तुच्छ बन्यो ?

अणुभित्र अनुभूतिहरु

-मधु माधुर्य, दुबई

..."मिराज" को बिस्कुन सुकाएर बसेको मरूभूमिलाई

एक अन्जुली पानी अपच भैरहेकोक बेला-

ओयसिसको सम्भावनाले भिजेर निथ्रुक्क

समुद्रको गीत गाइदिएछु

नदेखेर समयको एक्सरे

दुर्घटनाग्रस्त अस्तित्व दुखिरहेछ कुबेला

सारेगमको सप्तक फोरेर टाढा-टाढा भागिरहेछन पीडा-स्वरहरु

नियतिको परमाणु-भ्याकुमभीत्र स्वतनत्र बिचरित

दुखको न्युक्लिएस वरिपरी आ-आफ्नै कक्षमा भौंतारिरहेका-

मरुभूमि

पानी

म

र मेरा स्वरहरुलाई

यो संसारको स्वागत-गेटहरुमा

एक थुंगा झरिलो गुलाव

मृग-त्रिष्णा नबनोस्

गजल

यात्री शेखर
झ्याप्प झ्याप्प हिजो आज लोडसेडिङ्को मार कत्ति ।
सरकार बढाउँछ राजस्वको भार कत्ति ।

जताबाट भए पनि पिल्सने त जनता न हो ,
आन्दोलन नै चर्काए’नी बन्छ सधैं हार कत्ति ।

सबैलाई गुनासो छ सरकारको चालासंग,
सकेन नी समस्यालाई लगाउन पार कत्ति ।

हिजो आज देश हाक्ने सरकार हैन दल भा’छन्,
दलविचै हुन्छ किन पानी बाराबार कत्ति ।
yatrishekhar@gmail.com