बन्दुक विचार हैन विनाश हो मुर्खता हो

मुहारमा रुन्चे मुस्कान टांसेर
बिदाइका लागि तिमीले हल्लाएका हातहरु ले
मेरो मुटु वा भनौ मेरो सम्पूर्ण अस्तित्वलाई नै हल्लाइ दियो
तिम्रा आँखाबाट बहेको बलिन्द्र आँसुले झन
आसंका जन्माइ दियो
धराप, पाइपबम, अपहरण जस्ता
चाहिँदा नचाहिँदा दुर्घटना सम्झाइ दियो
मं त आज कुरुक्षेत्रमा

किमंकर्तब्यबिमुढ अर्जुन जस्तै भएको छु
महाभारत शायद मैले पनि जित्ने थिएं होला यदी
श्री कृष्ण जस्तै सामर्थ नितिवान सारथी पाएको भए
यहाँ त युद्ध पनि अर्थहिन नाङो युद्धमा परिणत् भएको छ
धर्महिन,मानवताबिहिन हरुले बन्दुक यस्तै हुँदो रैछ
राजनीतिको त झन कुरै नगरौ
केवल "राज" गर्नु भएको छ जसरी पनि
"निति"ले सुइंकुच्चा ठोकेको त बर्षौ भई सकेछ
तर्सिएर,अतास्सिएर,विरक्तिएर जे सुकै ठान
मं पनि बुद्ध झै मुग्लानिए छु
भावनाको गल्पासो न हो
माटो को मायाले घच्घचाइ रहन्छ
एकातिर लोभि- पापिहरु को जमात
अर्का तिर रक्तपिपाशुहरु को हुल
कती गजब को समिकरण वर्णशंकर हरु को
शक्तीका भोका यि नरपिशाच हरुको
अझै कती पोको पारुं धैर्यताको
रगतको प्यास अझै मेटिएको छैन तिनिहरु को
अकल्पनिय नरशंहारका ति कहाली लाग्दा घटनाहरु त
आत्म आलोचनाका चारवटा शब्द हरु ले छोपींदो रहेछ
आशा गर्ने ठाउँ नै कहाँ बच्यो त ?
गल्ली पिच्छे सपनाका सस्ता पशल खोले छौ
निर्दोष नागरिक हुनु को नियती हो वा
तिम्रो बन्दुक को बदनियत बुझ्दिन मं
निरिह जनता तिम्रो पुरुषार्थ प्रती नतमस्तक छदैछन
बाच्ने लालसा त्याग्न सकिंदो रैनछ
त्यसैले झन सित्तैमा मरी रहेछन
अजम्वरि कोही छैन यहाँ यही सत्य हामीले बिर्सिएका छौ
"शिवत्व" मैले बुझ्नै सकिन
"बुद्धत्व" तिमीले बिर्साइ दियौ
मं त केवल मुक्दर्शक मात्रै हुँ तिम्रा कुक्रित्यहरु को
न मलाई धर्म र बिज्ञान को अर्थ थाहा छ न फरक
मं त केवल अनुयायी हुँ सत्य र मानवताको
दिग्भ्रमित तिम्रा आदर्श हरु को विचलन ले
निर्दोश लाशहरु माथि को शक्तीपरीक्षणमा गर्व नगर
किमार्थ गर्व गर्नै सकिंदैन यस्तो कायरतामा
नेपाल आमा मुर्छित छिन् तिम्रा शिखन्डी प्रहार हरु ले
आत्मग्लानी हुन्छ
तिम्रो पाषण् प्रयोग देखेर आज को युग मा
बन्दुक विचार हैन विनाश हो, आगो हो
मुर्खता हो बर्तमान समय को
त्यसैले त सधैं अस्विक्रित हुन्छन
बन्दुकले निर्देशित विचारहरु !!!

- प्रयास