अनाथ परिवर्तन र बुर्जुवा बनेको जनवाद

नेपाली आधुनिक इतिहासको एउटा कालखण्डमा माओवादी हिंसा अवधि भित्रका चित्कारमय आवाजहरूको समिक्षा हुने नै छ । माओवादी पार्टिले केही आर्थिक र सामाजिक मुद्दा समातेर आफ्नो हिंसात्मक युद्ध शुरू गरे पनि यसको राजनीतिक लक्ष्य आमूल परिवर्तन र अग्रगमनको आवरणमा एकदलीय अधिनायकवादी साम्यवादी व्यवस्था मुलुकमा सञ्चालनमा ल्याउनु थियो भन्ने कुरा प्रष्ट नै थियो । तर आफ्नो लडाका शक्ति सबै खर्च गरेर सकिउञ्जेल लडे पनि युद्ध जितेर आँफू ‘भाले’ बन्न नसक्ने निष्कर्षमा माओवादीका सीमित ‘थिंक ट्यांक’ हरूको बुद्धि ‘ल्याण्ड’ हुँदा र यिनका भारतीय ‘प्रभू’ हरूको शुभेच्छाका कारण अन्तत: , नेपाली राजनैतिक दलहरू र माओवादी बीच १२ बुँदे सम्झौता भई अहिले जारि रहेको ‘शान्ति प्रकृया’ नामको अधमरो नाटक नेपालमा मञ्चन हुन सम्भव भएको थियो ।

माओवादी हिंसा र अपराधका घटनाहरूलाई गाउँ र वस्तिमा गएर देख्ने र सुन्ने वा भोग्ने मान्छेहरूका लागि , तिनीहरूले कायम राखेको ‘जनयुद्ध’को सक्कली रूप देखेको भए त्यो सम्झिँदा अझै आतंकले जीऊ सिरिङ्ग हुनुपर्छ । ती हत्याका स्वरूपहरू , सभ्य मानव समाजको परिकल्पनामा आउन नसक्ने खालका थिए । आँफूसंग असहमत हुने जो कोही बिरुद्ध तालिवानी शैलिको ‘फतवा’ जारी गर्नु र उसलाई घोचेर, थिचेर, पिसेर, लतारेर, कुटेर, हड्डि फुटालेर, छाला तारेर वा क्रमश: अंगभंग गर्दै तड्पाउँदै मार्ने वा अर्धमृत छाडेर आजीवन नारकिय जीवन बाँच्न विवश छाडिदिनु माओवादी ‘जन कारवाही’ का दूर्दान्त उदाहरणहरू थिए ।

 अहिलेसम्म पनि , त्यो कथित ‘जनयुद्ध’ को पीडा र अभिशाप लिएर अधकल्चो जीवन बाँच्न विवश सामान्य नेपालीहरूको आर्तनाद यदाकदा पत्रिकामा पढ्दा अनि त्यो कथित ‘जनयुद्ध’ मा जीवन गुमाएका १५ हजार नेपाली, हजारौँ घाइतेहरू, लाखौँ

 आन्तरिक शरणार्थीहरू खरबौँको सम्पत्ति र संरचानत्मक आधारको क्षयलाई सम्झँदा र आज आएर नेपालको दूर्भाग्य माथि एउटा सच्चा नेपालीलाई अवाक बनेर रून आउँछ । प्रश्न उठ्छ, आखिर यत्रो हिंसा र ध्वंशबाट मुलुकले के पायो ? कसैले भन्ला ‘परिवर्तन’ । तर खै कस्तो परिवर्तन ? के यो परिवर्तनले जीवन अझ असुरक्षित र कष्टकर बनाउने बाहेक केही गर्‍यो ? अहँ गरेन । गरेकै भए तिनै हिजो गरिखानेको रिसले हिंसाको बाटोमा लागेकाहरूलाई फाइदा गरेको होला । यिनैको संस्थागत र दलगत लूटको क्रान्तिकारिता परिवर्तनको मिठास हो यिनैका लागि ।

उत्साहितहरू भन्लान् राजतन्त्र हट्यो, यो नै परिवर्तन हो । तर, राजतन्त्र त वीरेन्द्रको वंश बिनाश र ज्ञानेन्द्रको कच्चा महत्वाकांक्षा अनि भारतीय 'मालिक' रिसाउनाले पो हटेको हो भन्छन् राजनीतिका जानिफकारहरू । दलहरू र माओवादीले अन्तिम मोहराको भूमिकामा खेलाइका हुन् यो काण्डमा । अनि परिवारवादी सामन्तको रूपमा रहेका राजा हटेर देश र जनताले के नै पायो र ? बरू , नया राजाहरू सपत्नि र सपुत्र राज्यको ढुकुटीमा दुवै हातले कब्जा जमाउन आएपछि? अनि राजनीतिक तिक्डमको खेलमा हटेका राजालाई फिर्ता ल्याउने खेल पनि खेलिएकै छ, राजतन्त्र अन्त्यको २ वर्ष नहुँदै !

के ‘जनयुद्ध’ नामको युद्ध र जनआन्दोलनको परिवर्तनले देश र जनताका समस्या समाधानमा कहीँ कतै कुनै सिन्को भाँच्यो ? के भ्रष्टाचार र हिंसा हट्यो ? हैन बरू यी सबै कुराहरू झनै संस्थागत बनेर बलिया भए । हिजोका क्रान्तिकारीहरू धन कमाउन र धनको आडमा आँफूलाई माथि उठाउन हत्या, अपहरण, हिंसा, तस्करी , जबर्जस्त चन्दा असूली गर्न , घर जग्गा र ठेक्कापट्टा कारोबारदेखि फिरौति असुलीमा यस प्रकारले चुर्लुम्म डुबेका छन् कि अब उनीहरूसंग क्रान्तिकारिताको बन्दूक , हिंसा र दादागिरी मात्र बाँकि बचेको छ । पढ्नुस् त नेपाली परिवर्तनको सानो रामकहानी : http://nagariknews.com/politics/party-politics/19853-2010-10-30-10-51-00.html