क्रान्तिकारी निर्लज्जता !

लाग्छ माओवादीलाई मात्र जे केही भन्ने र लागेको गर्न पाउने छूट छ हाम्रो मुलुकमा । क्रान्तिकारी र आमूल परिवर्तनकामी हुँ भन्ने डाँको डरलाग्दो श्वरमा बोलेपछि , काम जत्रो तुच्छ र निकृष्ट गरेपनि , चल्दो रहेछ ! के गर्ने आफ्ना बलिष्ठ भुस्तिघ्रेले जे भन्दिए पनि पत्याउँछन् र बाँकि नपत्याउने बिरोधीलाई प्रतिगामी भनेर हिंसा र हतियारका मतियारहरूले दनादन दिए भैहाल्यो, कसको के खैरियत ? चमत्कारी गुणडाराजको यो गनतन्त्रमा । कसले रक्षा गर्छ ती असहमत विचारवाला सोझा हतियारबिहीन जनताको यो मुलुकमा ? पुलिस र प्रशासन काम नै गर्दैन , सेनालाई व्यारेक बाहिर निसक्नै अधिकारै छैन । त्यसैले त निर्धक्क छन् ती मत्त साँढे जस्ता जत्थाहरू !

कामरेड प्रचण्डले शक्तिखोर प्रशिक्षणमा राज्यसत्ता कब्जा गर्ने माओवादी राजनीतिको तिकडम कस्तो तरिकाको छ भन्ने पेटारो फोरे , तर त्यत्रो योजना त्यत्रो भीमकाय शरीरधारी जूंगे नेताले ‘भाले हुँदै’ छताछुल्ल पार्दा पनि हामीलाई माओवादीको कुत्सित नियतमाथि औँला ठड्याउन मन लागेन ! राजाको कथित निरंकूशता बिरुद्ध क्रान्ति गरेर , लोकतन्त्रको उदार राज्यनीतिका मातहतमा स्वतन्त्रता र निर्भिकताको जीवन बाँच्ने हाम्रो सन्तति दरसन्ततिको इच्छामाथि , कामरेड प्रचण्ड मार्काको अधिनायकवादी राजनीतिले डंका मार्न खोज्दा र यिनैका नेताले त्यो योजनाको साखुल्य प्रमाण पेश गर्दा पनि हामीले माओवादीको षडयन्त्रकारी राजनीतिक उद्देश्यमाथि पर्याप्त बिरोध गर्नु पर्ने दरकार नै ठानेनौँ । ज बोले पनि जे गरे पनि माओवादी क्रान्तिकारी नै रहिरह्यो , उसले उही ढर्राको सर्वऔषधीमय राजनीतिक नाच नाची रह्यो र आज पनि उसैको ठूलो डाँको बजेकै छ । उसले जे सोचेर जुन योजना हाकाहाकी सार्वजनिक गरे पनि , जुन नौटंकी नाचे पनि , जुन तानाशाही विचार बोके पनि ; मान्छेहरू यो नै चमत्कारिक राजनीतिको मसिहा नै हो भनेर ह्यामलिनको बाँसुरीवादकका पचाडि लागेका मुसाका झून्ड सरह , गल्छिमा खसेर अन्त्य हुन हतारिएर पछ्याइरहेका देखिन्छन् ।

हिजोका सारा दरबारिया सोहोरेर माओवादी क्रान्तिकारी पार्टीले राजबहादुर र लोकमानसिंहका घरगृहस्थबाट हेडक्वार्टर चलाउँदा पनि , बडो निर्लज्जतापूर्वक अरूलाई नै प्रतिगामी हुन भन्ने आरोप लगाउन पाएकै छ ।

भर्खरै माओवादी नेता महराले एउटा चिनिया भनिएको व्यक्तिसंग सरकार बनाउन चाहिने ५० सांसदकालागि जनाको १ करोडका दरले ५० करोड रुपैयाँ चाहियो भनेर माग गरेको अडियो टेप सुन्न पाइयो । अवाक लाग्ने कुरा त के भने , त्यहाँ बोलिएको चीनिया भनिने मान्छे जो भए पनि , अर्को व्यक्ति भने महरा स्वयं भएको कुरा प्रकारान्तमा महरादेखि अरू माओवादीले पनि स्वीकार गरेको पाइयो । यस प्रकारको निर्लज्जताको सांसद खरिदविक्री काण्ड , संसारका कुनै पनि लोकतन्त्रमा घटेको पाइँदैन र पनि यो लाज र घृणाले भरिएको प्रकरण यस प्रकारले सार्वजनिक हुँदा पनि माओवादी क्रान्तिकारी रहिरहन अप्ठ्यारो परेको देखिएन । आँफू चीनिया मीत्र भएको भनेर कुरा गर्ने मानिस जो रहेको भए पनि एउटा कुरा यो प्रकरणबाट के प्रमाणित भयो भने , आफ्नो नेतृत्वमा सरकार गठन गर्न माओवादीको संस्थापन पक्षका नेताहरू जुन नीचतमा गिर्न पनि तयार छन् । यस्तो काममा लाग्दा जुनसुकै पात्रसंग जुनसुकै परिस्थतिको आँकलन नै नगरी जसरी पनि गर्न पर्ने विवशतामा झरेको माओवादी पार्टीका नेतालाई , जो कोहीले कसरी सजिलै फँसाइदिन पनि सक्दो रहेछ भन्ने कुराको उदाहरण प्रकारान्तमा स्वीकारइएको यो महरा टेप प्रकरणले प्रष्ट पारेको छ । महराको अंग्रेजी सुनेका जो कोहीले यी महारा नै हुन भनेर चिन्न गाह्रो छैन र स्वयं महरा यसबाट भागेका पनि छैनन् । भारतीय हस्तक्षेपलाई पराजित पार्न कसिएको माओवादी, चिनिया नामबाट 'भुसको' सहयोग पनि लिन तयार छ, कुरो यत्ति हो , यो सहयोग चीनिया सुनिने नामबाट आउन पर्‍यो । सायद माओवादी नेतृत्व , यसरी चिनीया सहयोगले 'सूद' र 'भारत' लाई प्रहार गर्न पाएकोमा यति मख्ख छ कि, यिनीहरूलाई आफ्नो नग्नताको याद पनि हुन छाडेको छ । नत्र भने माओवादीको केन्द्रीय समितिको बैठकले यो काण्डलाई , महराको गोपनियताको हक खोसिएकोमा भन्दा अरू नै कुरामा देश र देशवासीसंग क्षमायाचना गर्नुपर्थ्यो ।

तैपनि माओवादीमा लाज र शर्मको भावना भने देख्न पाइएको छैन । भनिन्छ , लाज शर्म हराएको नकच्चरोपनमा थच्चिएपछि , मान्छेलाई जुनसुकै स्तरमा गिरेर अस्तित्वरत हुनपनि अप्ठ्यारो हुँदैन।लाज र घीन पचाएका लाई कुनै कुराको बात लाग्दैन ।

लाज र जवाफदेहिता पचेको कुराको यो भन्दा ठूलो उदाहरण के हुन सक्छ ?

सम्यक