अन्धकार भित्रको प्रकाश !

Better to light a candle than to curse the darkness.  ~Chinese Proverb

हिजों काठमाण्डौंको कंलककीमा साँझ ४ बजेतिर “यो कठपुतली सरकार ढल्नलाई ठिक्क परेको छ... निभ्न लागेको दियोको अन्तिम धप्का जस्तै बलेको हो, अब कुनै पनि बेला ढल्नसक्छ...” भनेर बाबुराम भट्टराईले भाषण गरेको केही घण्टा पछि तिनै नेताहरुले मलिन अनुहार र पराजित मानसिकता लुकाएर “जनता जनता बिच नै युद्ध गराउने षडयन्त्र भएकोले...” भन्दै आम हडताल फिर्ता लिएको घोषणा गरे।

हिजैको दिनमा काठमाण्डौको वसन्तपुरमा आम नागरिक, विद्यार्थी, प्राध्यापक, डक्टर, ईन्जिनियर, कलाकार र समाजका विभिन्न तपक्काका लाखौं मानिसहरु पनि शान्तिको कामना गर्दै शान्ति जुलुसमा सहभागी भएका थिए ।

हुन त आफ्नो पक्षमा नलेख्ने पत्रकारलाई ‘सामन्ती’को तक्मा र आफ्नै वैचारिक दास हुन नस्विकार्ने नागरिकलाई ‘भिजलान्ते’को पगरी भिराएर माओवादी नेतृत्बले स्वस्फूर्त रुपमा शान्ति कामनाका साथ निस्केका नागरिक लाई ठाउँ ठाउँमा आफ्ना ‘जनता’ लगाएर रोक्न नखोजेको पनि होईन, तर हजार व्यवधान र बाधा अडचन बिच वसन्तपुरमा जम्मा भएको भिडमा रहेको आम नागरिकको जमातको अवमूल्यन गर्ने नेतृत्ववर्ग सोच्नै पर्ने कुरा के छ भने:

 जनता केवल देशका हुन्छन् कुनै पनि दल वा वादका हुँदैनन् ।

अनि जव जव देशमा कुनै समस्याको कालो बादल छाउँछ ति देशका जनता आ-आफ्नो वैचारिक मतभेद वा राजनैतिक दर्शन भन्दा माथी उठेर राष्ट्रलाई बचाउन एकजुट हुन्छन् ।

हिजोको जन-समुन्द्रले यहि कुरा देखायो । तर अझैपनि बुझ पचाएर बसेका नेताहरुले बुझ्नै पर्ने कुरा के छ भने त्यो आफ्नो वैचारिक परिधीबाट उठेका जनताहरु न माओवादका विरोधी थिए, न माकुने सरकारका समर्थक न त अन्य कुनै दलका हिमायती।

भन्दा अलिकता अत्योक्ति भएकोजस्तो लाग्न सक्छ, तर जव जव देशमा समस्या देखिन्छ तव तव आफ्न दायराबाट उठने केवल जनता मात्रै हुन्छन । कुरालाई अझ प्रष्ट पार्दा हिजोको जन-समुन्द्रलाई आफ्नो विरोधमा भएको भेला देख्ने माओवादी सोच जत्ती गलत छ, यदि त्यसैलाई आफ्नो समर्थन मानेर गौरवान्वित हुन्छन भने माकुने सरकारको त्यो विचार पनि त्यत्तीकै भूल हुनेछ ।

ढिलै सही, स्वविवेक, जन दवाब वा विदेशीको आग्रहमै सही। आनी छोइङ डोल्माको शान्ति गित होस वा , मह जोडीको व्यंङ्य वा कुश कुमार जोशी र त्यस्तै अनगिन्ति पेशागत समुह र आम नागरिकको आग्रहकै कारण सही, अन्तत करिव एक हप्ता लामो जन पिडक आन्दोलन सकिएको छ ।

लाखौ जनताले दु:ख पाए, सर्वहाराका मसिहाले गरेका आम हडतालका कारणले सबैभन्दा बढी सर्वहारा नै प्रताडित भए। तर ति सब अन्धकारका बीच पनि एउटा प्रकाश भने चम्क्यो। नेपालका सबै दल, गुट र नेतृत्वतहमा एउटा एकदमै सकारात्मक सन्देश भने यो एकहप्ते आन्दोलनको अन्तमा निस्केको छ । चर्को आवाज, आकर्षक नाम वा उत्तेजित भाषणले मात्रै कुनै पनि आन्दोलनलाई जन आन्दोलन बनाउन सक्दैन र सदन वा मेलमिलापको राजनितीको विकल्प सडक हुनै सक्दैन । नेपाली जनता सचेत भैसकेका छन र उनिहरु कुनै एउटा दल वा नेताले भन्दैमा सोच विचार नगरी दलीय असन्तुष्टीलाई जन आन्दोलन बनाउन निस्कदैनन् ।

अन्तमा माओवादि नेतृत्वले पनि यसलाई हार वा पराजयको रुपमा लिनु पर्ला जस्तो मलाई लाग्दैन । सरकार देखि आम नागरिक सबैले हिँसात्मक हुनसक्ने भय लिएको यो आन्दोलनलाई यो हदसम्म शान्तिपूर्ण गराउन सक्नु माओवादीको सफलता नै हो भने साँच्चै सत्तालिप्सालाई छोडेर कुनै राष्ट्रिय मुद्दामा आवाज उठाए भने त्यसको समर्थनमा पनि शान्तिप्रेमी नेपाली जनताहरु पनि बढि भन्दा बढि संख्यामा सहभागी हुनसक्ने सम्भावना नि यसले बढाएको छ।

शान्तिका निम्ती ब्लग, फेसबुक वा अन्य विभिन्न माध्यमबाट आवाज उठाउने सबैमा हार्दिक धन्यवाद र ढिलै भएपनि जन पिडक आन्दोलन फिर्ता लिने सोच बनेकोमा माओवादी नेतृत्वलाई वधाई !

ॐ शान्ति:! शान्ति:!! शान्ति: !!!