काठमाडौँ कथा

जोतारे धाइबा

बटुल्छ थोते मुस्कान,

कुनाको बस्तीमा ट्वार्र-ट्वार्र हुक्का तान्ने

मानौँ ऊ त्यो ज्यापूबा हो-

उही मुस्कानको विरही रङमा

चाउरी छल्काउँदै गालाकिनारसम्म

उस्तै उदास होली खेलिरहन्छ

ठमेलको साँगुरो साँझ

फराकिलो हल्ला

बत्तीहरूको अटूट रिमझिम

र बुढ्यौलीको सीमामा

रोग ओढेर असिनपसिन बूढीमाउ सम्झिँदै

मनीब्यागको खाडल पुर्न तल्लीन

कुनै नगरबधूको जून अस्ताएको मुहार

केही मिल्दैन,

एकरत्ती केही ।

घण्टाघरसामु

घडी बाँध्नुको अर्थ के हुन्छ ?

धरहराबाट

फाल हाल्नुको बौद्धिकता के हुन्छ ?

काठमाडौँ-

चक्रपथको उही घुम्ती लम्बाइमा

रिँगटा पालेर हराइरहेछ,

मान्छेहरूको यान्त्रिक दिमागमा

कोठा-सडक-कार्यालयकक्षको

ख्याट्ख्याट् क्यालकुलेटरभरि

जिन्दगीको हिसाबमिलानमा मस्त उँघ्छ,

भोकाएर फुटपाथमा

सानदार मोटरका हेडलाइटले

तिरमिर आँखाभरि विरक्त अघाउनु छ

चर्चित चोकको जेब्राक्रसिङमा

आधा जिन्दगी समाउँदै

बेस्सरी श्वास फ्याँक्नु छ,

काठमाडौँ साहेब !

लाख पाइलाहरुले माडिएको

यो खाडलमा

कथाहरू मात्र छन् कि

व्यथाका बूढा ल्याम्पपोस्टहरू पनि पिलपिलाउँछन् ?