आशु नै आशुमा डेबेको जिवन

विजयकुमार श्रेष्ठ
हाल ईराक
मे १२ २००९, मंगलबार

आत्मा कुनै दिन खुशी भएन, जिवनमा सुख कहिलै मिलेन अनेकौ दर्द र पिडाका धाउहरु चहर् याई रहेछ, अन्तर बेदनामा आत्मा रोई रहयो । केवल बाच्नको लागी अथाहा संघर्षका पाईलाहरु हरपल हरदम चलिरहदा पनि खुशिका रेखाहरुसम्म सामु आएनन्, उल्टै चोट र बेदनाहरुमा रुँदा रुँदा आखाबाट आशुहरु रित्तिसके मायका सागरहरु सुकी सके जिवनका रंगिन सपनाहरु हावाको अन्तरंग बेगमा हराईसके सपना केवल सपनामा नै सिमीत रहयो । मेरा चाहना र ईच्छाहरुको कुठाराधात भयो । जिवन साच्चि नै पानी विनाको माछा जस्तै छटपटाई रहयो । बाल्य कालका मेरा ति कालखण्डहरुको कल्पना गर्दा मेरि आमाको मायाका ति छालहरु आज कहाँ हराए मेरा बा का ति शब्द सन्देशहरु त्यसै बिलाए । मेरा दाजुभाईदिदी बहिनी र साथि सँगीहरुकोलाड प्यार आज यूध्दको मरुभुमीमा बम लन्चर र तातो हावासँग मिश्रित माजमा चिच्याहटसँगै समिप रहने पुगे लक्ष्य र उदेश्यहरु यथावत झर्दै गए । यूवा अवस्थाका मेरा चाहानाहरु अनि जिवन घर न धाटको भएर दोधारमा दिनचर्याहरु विती रहे पनि मेरी उनीका बचनका बाडहरुले लागेका दागहरुले अझै पनि चहर् याई रहेछ पोलीरहेछ भित्र भित्र दुखि रहेछ । मेरो निश्चल माया अनि निश्वार्थ प्रेमका भावनाहरु बुझन नसक्ने उनिको मन तथा अन्तर आत्मा त मैले बुझेको छु । केवल उनिका हरेक मन र पलपलका अबिस्मरणीय घटनाहरु मेरो मानसपटलमा अजै ताजै छन । बिर्सन खोज्दा झस्काई दिन्छ, निदाउन खोज्दा बिउँझाई दिन्छ । त्यसैले होला कुनै बेलाको यो मिठो गितको याद आउछ:

बेहाल भयो जिन्दगी यो
निर्मोहीको जालमा परि ॥
आशुको त मोलै छैन
बलेसिको पानि सरि ॥

बिछोडको बेदनाले जति तड्पिए पनि अतितका ती तिता घटनाहरुले जति सताए पनि हर दिन र रातहरु निरासै निरासमा विती रहे केवल जिवनका लक्ष्य विहिन यात्राहरु कठोर भन्दा कठोर बन्दै गए । आशाका दियोहरु निब्दै गए भरोसाका मुहानहरु सुक्दै गए । दुख र बेदनाका सागरहरु एकपछि अर्को गर्दै आई रहे पागल सरि भौतारिदै आफु र आफुलाई काल खण्डरको मुखाकृती सामु धकेली रहे होमी रहे । दिन रात आफुलाई रागको ज्वालामा धकेली रहे होमी रहे केवल मिठो सपनाको लागी सारा जिवन ननीदाई विताई रहे । सानो आशाको लागी मिठो मिलनको लागी जिवनमा आएका अनेकौ उतार चडापहरुको सामना गर्दै समाल्नै नसक्ने मन अनि पागल सरि रोक्नै नसक्ने बेगहरुलाई यस कात्रो रुपी कागजमा रँग्याउन कासीस गरेको छु । अन्यथा नमानी अध्योपान्त गर्ने छौ भन्ने आशा राखेको छु ।

छुट्दैन कहिल्यै त्यो
दुई हाँगाको फेद जस्तो ॥
जुनि जुनिसँगै वाच्ने
दुई नदिको मेल जस्तो ॥